Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Carrot Cake με επικάλυψη τυρί κρέμα


 
Εδώ κι ένα χρόνο μαζί με τη Νίτσα ανακαλύψαμε στην Αθήνα το ζαχαροπλαστείο Cake, που έχει φέρει στη χώρα μας τα πλούσια και παχυντικά γλυκά των Η.Π.Α, ειδικά τα εντυπωσιακά και υπέροχα κέικ. Στο Cake, λοιπόν, εκτίμησα ιδιαιτέρως το carrot cake, που όπως λέει και η ονομασία του, κύριο συστατικό του είναι τα καρότα. Μέχρι τότε όσες φορές το είχα δοκιμάσει δε μου εξίταρε τον ουρανίσκο, ούτε ως προς τη γεύση ούτε ως προς την υφή. Όμως, στο Cake, αυτό το κέικ είναι γευστικότατο, αρωματικότατο και έχει τη σωστή υγρασία, δηλαδή δεν είναι στεγνό όπως τα ελληνικά, ούτε και λασπιασμένο.  Με αφορμή αυτή την «ανακάλυψή» μας και αφού Cake στη Ρόδο δεν έχουμε, βάλθηκα να δοκιμάσω διάφορες συνταγές για να καταλήξω σε αυτήν εδώ, την οποία βρήκα τέλεια, αν και έκανα μια-δυο παρεμβάσεις.
Το καροτοκέικ διατροφικά έχει το πλεονέκτημα ότι δε φτιάχνεται με βούτυρο αλλά με λάδι, ενώ τη θέση του γάλακτος παίρνουν τα καρότα που με το ψήσιμο βγάζουν το γλυκό ζουμί τους. Ως εδώ καλά. Όμως, αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του γλυκού είναι το λευκό βελούδινο γλάσο που μπαίνει όχι μόνο από πάνω αλλά και ανάμεσα στο ψημένο πια κέικ. Γι’αυτό, μην έχετε ψευδαισθήσεις ότι προκειται για ένα σχετικά χαμηλής θερμιδικής αξίας γλυκάκι. Αντίθετα, είναι ένα κέικ τούρμπο σε γεύση και θερμίδα.
Φτιάχνεται εύκολα και, με εξαίρεση το γλάσο, είναι αρκετά οικονομικό. Δοκιμάστε να το φτιάξετε, είναι ό,τι πρέπει αυτή την εποχή που τα καρότα είναι γλύκισμα!

Carrot Cake
(βασισμένο στη συνταγή της Deb Perelman)

3 κούπες καρότο τριμμένο
1 ¼ κούπας σπορέλαιο
2 κούπες ζάχαρη
2 κούπες αλεύρι
2 κουταλάκια μαγειρική σόδα
2 κουταλάκια κανέλλα
1/3 κουταλάκι γαρύφαλλο (δική μου προσθήκη)
1 κουταλάκι αλάτι
½ κουταλάκι μοσχοκάρυδο (έβαλα 1 πρέζα)
4 μεγάλα αβγά
1 κούπα κοπανισμένα καρύδια (δεν έβαλα)
½ κούπα σταφίδες (δεν έβαλα)
2 χούφτες ινδοκάρυδο (δική μου προσθήκη)
1 κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας (δική μου προσθήκη)
1 κουταλάκι τριμμένο τζίντζερ (δεν έβαλα)

Για το γλάσο τυριού

340 γρ. τυρί κρέμα (εγώ έβαλα 300 γρ.)
2 ½ κούπες ζάχαρη άχνη (εγώ έβαλα 1)
110 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
½ κουταλάκι ξύσμα πορτοκαλιού
1 λοβό βανίλιας (τα σποράκια)

Προθερμάνετε το φούρνο στους 170 βαθμούς.
Κοσκινίστε μαζί το αλεύρι, το αλάτι, την κανέλλα, τη σόδα, το γαρύφαλλο και το μοσχοκάρυδο.
Βάλτε το λάδι και τη ζάχαρη να χτυπηθούν κανένα 3λεπτο στο μίξερ χρησιμοποιώντας την κουκουνάρα, μέχρι να δείτε ότι ομογενοποιήθηκαν και φούσκωσαν λιγάκι. Προσθέστε τα αβγά ένα ένα, περιμένοντας να ενσωματωθεί το κάθε αβγό πριν βάλετε το επόμενο. Θα δείτε ότι το μείγμα έχει αφρατέψει και φουσκώσει. Βάλτε τη βανίλια. Σε χαμηλή ταχύτητα προσθέστε λίγο λίγο τα στερεά υλικά που έχετε κοσκινήσει. Όταν απορροφηθούν σταματήστε το μίξερ και ρίξτε μέσα το τριμμένο καρότο (μπορείτε να το τρίψετε στο ψιλό του τρίφτη ή στο μούλτι, αν κ εγώ το έτριψα στο χοντρό του τρίφτη), το ινδοκάρυδο, τα καρύδια και τις σταφίδες, και το τζίντζερ, εάν τα χρησιμοποιήσετε. Ανακατέψτε καλά με μια κουτάλα.
Όσον αφορά τη φόρμα, εγώ την πρώτη φορά που έφτιαξα αυτό το κέικ χρησιμοποίησα ένα τετράγωνο τσέρκι, ενώ χθες την ανοιγόμενη στρογγυλή φόρμα. Το τσέρκι το «έντυσα» με αλουμινόχαρτο, ενώ στη φόρμα έβαλα αντικολλητικό χαρτί. Γενικά, αυτό που πρέπει να τηρηθεί είναι να υπάρχει χώρος στο σκεύος, ώστε να φουσκώσει άνετα το κέικ.
Βάλτε το μείγμα στη φόρμα σας και ψήστε για περίπου μία ώρα, μέχρι να δείτε ότι κέικ δεν είναι πια υγρό στο κέντρο του. Για καλύτερο έλεγχο βυθίστε ένα μαχαίρι στο κέντρο. Εάν αυτό βγαίνει καθαρό τότε είναι έτοιμο. Αφήστε το στην άκρη να κρυώσει και ξεφορμάρετε.

Για να φτιάξετε το γλάσο

Βάλτε όλα τα υλικά στο μίξερ και αφήστε τα να χτυπηθούν καλά μέχρι να αφρατέψουν.

Συναρμολόγηση

Κόψτε το κέικ οριζόντια στη μέση, για να δημιουργηθούν δύο δίσκοι. Απλώστε ομοιόμορφα τη μισή ποσότητα από το γλάσο, βαλτε από πάνω το δεύτερο κομμάτι κέικ και καλύψτε με το υπόλοιπο γλάσο.
Και εδώ είναι το πιο δύσκολο σημείο της διαδικασίας, γιατί πρέπει να δείξετε πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση... Βάλτε το δημιούργημά σας στο ψυγείο και αφήστε το για ένα βράδυ. Την επόμενη μέρα θα είναι τέλεια υγρασιασμένο, όπως πρέπει. Αν πάλι δεν αντέχετε να κρατηθείτε, δώστε του να καταλάβει επί τόπου.


Υ.Γ. οι φωτογραφίες σε αυτό το ποστ είναι περιορισμένες γιατί η διαδικασία είναι ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΗ που σταμάτησα να φωτογραφίζω...!

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Η απόλυτα αρωματική λεμονάδα

 
Τα λεμόνια τα λατρεύω, όχι μόνο στο φαγητό. Τα καταναλώνω σε κάθε τους μορφή: σαν φρούτο με αλατάκι από πάνω, σαν γλυκό του κουταλιού, ως άρωμα σε γλυκά ή κρέμες, ως σορμπρέ και ως αναψυκτικό. Για ευνόητους λόγους τα αναψυκτικά δεν πολύ είναι ευπρόσδεκτα στο σπίτι μου, όμως, τα μπουκάλια της σπιτικής λεμονάδας που φτιάχνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή γεμίζουν σίγουρα ένα από τα ράφια του ψυγείου. Η μυστική συνταγή που κάνουμε έχει τις ρίζες της στην Κύπρο, όπου σε κάθε σπίτι υπάρχει σπιτική λεμονάδα όλο το χρόνο. Έτσι και στο δικό μας, η λεμονάδα είναι από τις μόνιμες κατοίκους του ψυγείου μας. Αν απορείτε πώς γίνεται να διατηρείται τόσο καιρό, η απάντηση βρίσκεται στη μεγάλη περιεκτικότητα ζάχαρης που περιέχει ο χυμός. Γιατί πρόκειται για συμπυκνωμένο χυμό τον οποίο αραιώνουμε είτε με νερό, είτε με ανθρακούχο νεράκι, κατά βούληση.
Όμως, για να πετύχετε το απόλυτο αποτέλεσμα αρώματος και γεύσεις υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, με βασική το να διαθέτετε την παραδοσιακή χειροκίνητη μηχανή που συνθλίβει τη λεμονόκουπα όχι μόνο βγάζοντας το χυμό από το λεμονάκι αλλά απελευθερώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το αιθέριο έλαιο από τη φλούδα, το οποίο περνάει μέσα στο χυμό και κάνει τη διαφορά.


Πιστέψτε με, όσα λεμόνια και αν στίψετε, όσο αρωματικά και αν είναι, αν δε συνθλιβεί η λεμονόκουπα η λεμονάδα σας δε θα έχει το άρωμα και τη γεύση που πρέπει. Τη μηχανή αυτή που είναι ιταλική θα τη βρείτε στην Κύπρο οπωσδήποτε, σε δύο μεγέθη. Εγώ στη Ρόδο δεν την έχω εντοπίσει, ίσως να υπάρχει στην υπόλοιπη Ελλάδα, ψάξτε το. 

Έτσι ανοίγει η μηχανή για να υποδεχτεί τη λεμονόκουπα


και έτσι κλείνει....


Δεύτερη προϋπόθεση είναι να μπείτε στη διαδικασία αυτή μόνο κατά το Φεβρουάριο οπότε τα λεμόνια βρίσκονται στην καλύτερη εποχή τους: είναι πολύ ζουμερά, αρωματικά και φτηνά.


Τρίτη προϋπόθεση είναι να έχετε ένα τουλπάνι, προκειμένου να σουρώσετε το χυμό και να κρατήσει τις ίνες του φρούτου, την πούλπα δηλαδή που αν παραμείνει μέσα στο χυμό θα δώσει ένα αντιαισθητικό αποτέλεσμα στο μάτι και στον ουρανίσκο. 
 

  

Τέταρτη και τελευταία προϋπόθεση είναι να έχετε υπομονή καμιά μέρα, ώστε να λιώσει η ζάχαρη.


 Στη συνταγή αυτή δε μπορώ να δώσω γραμμάρια αλλά αναλογίες. Θα πρέπει για ένα μέρος χυμού να βάλετε ενάμιση μέρος ζάχαρη. Κανονικά γίνεται με ένα προς δύο, αλλά το βρίσκω πολύ γλυκό.

Λεμονάδα

1 μέρος χυμό
1,5 μέρος ζάχαρη


Πριν ξεκινήσετε το στύψιμο των λεμονιών θα πρέπει να τα έχετε πλύνει και στεγνώσει. Έπειτα στύψτε τα, σουρώστε το χυμό σε ένα τουλπάνι, βάλτε τον σε μια βαθιά κατσαρόλα και προσθέστε τη ζάχαρη. Ανακατέψτε να απλωθεί η ζάχαρη. Μετά από λίγη ώρα θα παρατηρήσετε ότι στην επιφάνεια συγκεντρώνεται μια κίτρινη ουσία. Αυτό είναι το αιθέριο έλαιο, οπότε μην κάνετε το λάθος και το βγάλετε. Όσο περνάνε οι ώρες η ζάχαρη λιώνει μόνη της, αλλά καλό είναι περιοδικά να της «δίνετε ένα γύρο». Στην Κύπρο κανονικά όταν λιώσει η ζάχαρη ξαναπερνάνε την έτοιμη πια λεμονάδα από το τουλπάνι για να μαζέψει τυχόν μαυράκια που περιέχει η ζάχαρη. Εγώ δεν το εφαρμόζω.
Πάρτε γυάλινα μπουκάλια καθαρά και στεγνά και βάλτε μέσα το χυμό. Καλό είναι να μη γεμίσετε απευθείας ένα ένα μπουκάλι, αλλά να βάζετε λίγο χυμό στο κάθε ένα με τη σειρά. Με αυτό τον τρόπο το έλαιο που συγκεντρώνεται στην επιφάνεια δεν πηγαίνει σε ένα μόνο μπουκάλι αλλά μοιράζεται σε όλα. Φυλάξτε τα μπουκάλια στο ψυγείο. Μετά από ένα διάστημα θα δείτε ότι στο λαιμό του μπουκαλιού θα έχει μαζευτεί μια πηχτή ουσία και η λεμονάδα θα μοιάζει σαν να έχει κόψει. Μην ανησυχείτε, είναι φυσικό να συμβεί αυτό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι πριν τη χρήση να κουνήσετε καλά καλά το μπουκάλι.


Για να πιείτε τη λεμονάδα βάζετε ένα δάχτυλο από το συμπυκνωμένο χυμό στο ποτήρι και συμπληρώνετε το υπόλοιπο με νερό. Είναι ιδανικό το καλοκαίρι γιατί και δροσίζει και σβήνει τη δίψα.


Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ψωμί Βρώμης

Εμείς οι Έλληνες το ψωμί το έχουμε στην καθημερινότητά μας. Όχι μόνο ως τροφή αλλά και ως λέξη στην οποία αποδίδουμε διάφορες σημασίες. Και εξηγώ: μπορεί όλες οι γυναίκες να τρώμε το ψωμάκι μας, αλλά σε καμία μας δεν αρέσουν τα "ψωμάκια" της περιφέρειας. Πολλοί άνθρωποι δε, περιγράφονται ως "ψωμωμένοι", έχουν δηλαδή το κατί παραπάνω στα κιλά τους, μα αν είναι γερασμένοι "τα έχουν τα ψωμιά τους". Από την άλλη, όταν κάτι απλό μας αρέσει πολύ λέμε π.χ. " βόλτες και ξερό ψωμί". Οι πρόγονοί μας στην κατοχή την έβγαζαν με "ψωμί κι αλάτι", σε καλύτερες περιόδους με "ψωμοτύρι", ενώ για τις μέρες λιτότητας που έρχονται πιστεύεται ότι θα πούμε "το ψωμί ψωμάκι". Ας περιοριστώ εδώ στη γλωσσολογική ανάλυση και ας μην επεκταθώ στον "άρτο" που επίσης είναι σε περίοπτη θέση στην ελληνική κοινωνία.
Παρ΄ότι το ψωμί χαίρει εκτίμησης σε κάθε ελληνική οικογένεια, οι φούρνοι μας δεν έχουν αξιωθεί να αποκτήσουν μια αξιοπρεπή γκάμα ψωμιών, σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου τα αρτοπωλεία προσφέρουν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δεκάδων διαφορετικών ειδών ψωμιού. Ως πότε θα πρέπει να τρώμε αυτό το άσπρο, άγευστο, σφουγγαροειδές ψωμί που συχνά του βάζουν την ταμπέλα "πολυτελείας" και να το πληρώνουμε χρυσό;
Από καιρό έχω καταλήξει ότι για να φαμε καλό ψωμί, είτε θα πρέπει να το παραγγείλουμε από κάποιο χωριό του νησιού για να μας το φέρουν είτε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Εγώ κάνω και τα δύο. Όμως, μιας και ο φίλος μου ο Βασίλης έχει καιρό να μου φέρει από τα Αφάντου το καταπληκτικό χωριάτικο ψωμί που ζυμώνει η πεθερά του σε παραδοσιακό ξυλόφουρνο, κατέφυγα στο plan b, δηλαδή στο ζύμωμα ψωμιού. Τώρα πια, με τις νέες μεθόδους παρασκευής ψωμιού το ατέλειωτο ζύμωμα αποτελεί παρελθόν. Πεντανόστιμο σπιτικό ψωμί μπορεί να φτιάξει και ο πιο άσχετος με την κουζινική, να το καταψύξει και να ξεπαγώνει όσο χρειάζεται κάθε φορά. 
Χθες είπα να δοκιμάσω μια βερσιόν ψωμιού που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο www.101cookbooks.com. Πρόκειται για ένα ψωμάκι με αλεύρι βρώμης, ολικής άλεσης και διάφορα σπόρια. Το αλεύρι βρώμης μπορείτε να το βρείτε στα σίγουρα σε καταστήματα βιολογικής διατροφής, διαφορετικά αγοράστε νυφάδες βρώμης και αλέστε τες καλά καλά στο μούλτι. Όσο για τα σπόρια που χρησιμοποίησα, εδώ τα βρήκα λίγο σκούρα γιατί μάταια έφαγα τον κόσμο στη Ρόδο αλλά και στη Θεσσαλονίκη να βρω ένα έτοιμο μείγμα με ποικιλία σπόρων. Οι Αθηναίοι μάλλον θα είναι πιο τυχεροί. Εγώ κατέληξα να αγοράσω ηλιόσπορους, κολοκυθόσπορους, σουσάμι και μαυροσούσαμο ως εναλλακτική λύση. Το ψωμί που προκύπτει είναι πολύ νόστιμο, γήινο, στιβαρό και άκρως υγιεινό. Πάρτε μυρωδιά:


Ψωμί Βρώμης

2 κούπες αλεύρι βρώμης
285 γρ. αλεύρι ολικής άλεσης + όσο σηκώσει στο ζύμωμα
1 3/4 κουταλάκι μαγειρική σόδα
1 1/4 κουταλάκι αλάτι
1 3/4 κούπας γάλα 
6 σταγόνες λεμόνι
ένα μικρό σακουλάκι ανάμεικτα σπόρια


Κοσκινίστε τα αλεύρια χωρίς όμως να πετάξετε τις φυτικές ίνες που περιέχουν. Προσθέστε τη σόδα, το αλάτι και ανακατέψτε. Φτιάξτε ένα λόφο και στη μέση αφήστε κενό για να ρίξετε μέσα το γάλα και το λεμόνι. Ανακατέψτε κυκλικά από το κέντρο προς τα έξω μέχρι να βραχεί όλο το αλεύρι. Αρχίστε να προσθέτετε λίγο λίγο το αλεύρι μέχρι η ζύμη να είναι αρκετά υγρασιασμένη και εύπλαστη χωρίς όμως να κολλά στα χέρια. 
Πάρτε μία μακρόστενη φόρμα και βάλτε στον πάτο της αντικολλητικό χαρτί. 
Δώστε μακρόστενο σχήμα στη ζύμη σας (πριν τη βάλετε στη φόρμα) και βρέξτε την εξωτερικά με λίγο νερό ή γάλα. Κολλήστε πάνω τα σπόρια και πιέστε τα λιγάκι με το χέρι σας. Βάλτε τη ζύμη στη φόρμα και απλώστε την όμορφα.
 

Με ένα μαχαίρι χαράξτε τρεις λοξές χαρακιές. Ψήστε στη μεσαία θέση της σχάρας για 30 λεπτά στους 200 βαθμούς και έπειτα ανεβάστε τη σχάρα ένα επίπεδο πιο ψηλά. Συνεχίστε το ψήσιμο για άλλα 20 λεπτά. Αφήστε το ψωμί να κρυώσει πάνω σε μια σχάρα. Είναι τέλειο ζεστό με βούτυρο, μαρμελάδα, μέλι. Συνδυάζεται τέλεια με όλα τα τυριά και τα φαγητά.



TIP: εγώ για αλλαγή και περισσότερο άρωμα άλεσα μαζί με λίγο αλεύρι 4 κόκκους μαστίχας, δοκιμάστε το αν είστε λίγο τολμηροί.


Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Θεσσαλονίκη και συγχώριο!

Εν τέλει, την προηγούμενη Παρασκευή καταφέραμε να πατήσουμε το πόδι μας στη Θεσσαλονίκη κατά τις έντεκα το βράδυ, μια νύχτα τόσο παγωμένη που με έκανε να σκέφτομαι ότι δε θα την έβγαζα καθαρή το σαββατοκύριακο. Τα δύο πρωινά που ακολούθησαν, όμως, ήταν υπέροχα, λαμπερά και ζεστά για τα δεδομένα της συμπρωτεύουσας. Και μιας και αναφέρομαι στη ζέστη της Θεσσαλονίκης πρέπει να υπογραμμίσω το πόσο ευχαριστηθήκαμε τη θέρμανση σε κάθε κλειστό χώρο, από το ξενοδοχείο μας που ήταν φούρνος μέχρι το τελευταίο καφέ που επισκευτήκαμε. Ζεστάθηκε το κοκκαλάκι μας! Καμία σχέση με τη ψοφοκατάσταση που συναντάμε στη Ρόδο. Εδώ τα πράγματα είναι τόσο τραγικά (το ίδιο και η αναισθησία των ιδιοκτητών των καφέ-εστιατορίων) ώστε έχουμε αποφασίσει όταν βγαίνουμε έξω να παίρνουμε και τη σόμπα μας μαζί!
Εγώ πολλά πολλά ψώνια δεν έκανα, μιας και αυτό που λένε shopping therapy σε εμένα λειτουργεί ανάποδα ως shopping illness. Για μένα, η όποια θέραπι στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί μέσω της κατανάλωσης γλυκών. Αυτών των προκλητικών γλυκών που στέκονται στις βιτρίνες και σου κλείνουν πονηρά το μάτι, κάνοντάς σου νεύμα με το δάχτυλο να πλησιάσεις. Και πλησιάζω, πώς να αντισταθώ; Voila, η πρώτη αμαρτία μου: μπισκότο brandy γεμιστό με κρέμα λευκής σοκολάτας, από το Cookieman φυσικά. Μπουκιά τραγανή που έρχεται και δένει με την κρέμα και τη γεύση της σοκολάτας...


Εντύπωση μου έκανε το πόσο πολύ "παίζει" στη Θεσσαλονίκη η λέξη μοχίτο. Το είδα όχι μόνο σε ποτό αλλά και σε παγωτό και σε...ρυζότο! Δε δοκίμασα καμία εκδοχή του, όμως το αναφέρω ως...αξιοπερίεργο...


Στη δεύτερη αμαρτία κυλίστηκα πολλές φορές, και συνεχίζω ακόμα το σπορ μιας και φρόντισα να φέρω μαζί μου Τρίγωνα του Ελενίδη. Δικαίως είναι τα πλεόν ονομαστά τρίγωνα της Θεσσαλονίκης. Η κρέμα τους είναι μεστή στο στόμα, το φύλλο τραγανό και βουτυρένιο, το σιρόπι τρέχει σαν δάκρυ ρητίνης και κολλά στο δάχτυλο, για να έχεις να γλύφεις με μανία όταν το τριγωνάκι έχει γίνει παρελθόν. Συνιστώ το μεγάλο μέγεθος, θεωρώ ότι το μικρό πάνω που αρχίζει να σε ταξιδεύει στη γεύση τρως ξαφνικά ένα χαστούκι και προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα: τρίγωνο τέλος.

Εννοείται ότι τις περισσότερες φορές που πήγαμε στου Ελενίδη οι ουρές ήταν μέχρι έξω. Αξίζει όμως η αναμονή, δείτε και μόνοι σας...
Δείτε πώς ανοίγει το φύλλο σαν τριαντάφυλλο όσο κατεβαίνεις προς την...ενδοχώρα....

Ξέρω ότι ο ιδιοκτήτης του εν λόγω ζαχαροπλαστείου έχει απορρίψει πάμπολλες προτάσεις για φραντσάιζινγκ, αν όμως το αποφασίσει κάποτε, εδώ είμαστε κ εμείς οι Ροδίτες :-)

Κυριακή πρωί, Τρίγωνο Ελενίδη (ξανά) και βόλτα στην παραλία, στο Λευκό Πύργο. Νομίζω ότι αν ήμουν Δήμαρχος Θεσσαλονίκης το έμβλημα της πόλης που θα θέσπιζα θα ήταν φυσικά ένα τριγωνάκι παραγεμισμένο με κρέμα!

Εδώ βλέπετε τη Δήμητρα, κοντόσομο αλογάκι που μας πήρε βόλτα στην παραλίακή μετά μουσικής Βουγιουκλάκεως, παρακαλώ, αν και σε βερσιόν τρανζίστορ βιμπρασιόν "Καροτσέρη καροτσέρη". Άψογη η φοράδα, ήξερε όλη τη διαδρομή απ' έξω, έχει τέσσερα χρόνια στο επάγγελμα, μας είπε.


Όπως καταλαβαίνετε η Κυριακή μας ήταν άκρως αργόσχολη και απολαυστική. Τον τρίωρο μεσημεριανό μας καφέ (τσάι, για να ακριβολογώ) το ήπιαμε στο Pastaflora Darling, το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η Pastaflora, δυστυχώς, δεν έχει γλυκά, αν και μαζί με το τσαγάκι προσφέρουν μπισκοτάκια από το προαναφερθέν Cookieman, που στεγάζεται παραδίπλα. Ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός από τα συνηθισμένα, άνετος και ατμοσφαιρικός, του έχουν "φορτώσει" ό,τι έπιπλο και μπιχλιμπίδι μπορείτε να φανταστείτε, αλλά ως διαμαγείας στο σύνολο όλα έρχονται και δένουν.

Και έρχομαι στο θέμα του φαγητού. Σε δύο μέρες φάγαμε τρεις φορές έξω, τη μια άσχημα στο Κουρδιστό Γουρούνι-μην πάτε, τη δεύτερη πολύ ωραία στο Garcon στην παραλιακή και την τρίτη εξαίσια στο Κάπελα. Δε θα μπω στον κόπο να αναφερθώ στο πρώτο, δεν αξίζει καν, όμως θα σταθώ στα δύο τελευταία. Το Garcon είναι ένας όμορφος χώρος, ζωντανός και μοντέρνος με αρκετά δυνατή  και μοντέρνα μουσική χωρίς όμως να είναι ενοχλητική. Για ορεκτικά φάγαμε ωραία κολοκυθόσουπα, μιλφέιγ λαχανικών και μανιτάρια γεμιστά με πέστο και τυριά. Για κυρίως διάλεξα ένα υπέροχο ριζότο με ίταλικό παλαιωμένο σαλάμι και ραντίτσιο, ενώ οι άλλοι πήραν νούντλς με λαχανικά, φιλετάκια χοιρινά και μπιφτέκια με σως γιαουρτιού. Όλα ωραία και γευστικά.
Την απόλυτη γευστική εμπειρία είχαμε στο εστιατόριο Κάπελα, στη Στρ. Κάλλαρη, λίγο πιο κάτω από τη φημισμένη "Διαγώνιο". Ευτυχώς προνοήσαμε και κλείσαμε τραπέζι, διαφορετικά δε θα υπήρχε περίπτωση να καθήσουμε. Το "Κάπελα" ανήκει στον σεφ Θωμά Τσιώμα, ο οποίος πρόσφατα μαγείρεψε στην εκπομπή της Ελένης Ψυχούλη "Chef on Air". Εκτός από το ότι ο χώρος είναι λιτός, προσεγμένος και άνετος, το φαγητό ήταν άψογης ποιότητας και απερίγραπτης γεύσης. Πάρτε μια ιδέα...


Για ορεκτικό διαλέξαμε αυτά τα τραγανά σπαράγγια, τυλιγμένα με προσούτο, πασπαλισμένα με κρέμα παρμεζάνας και ραντισμένα με λάδι βασιλικού στο οποίο γινόταν μάχη για το ποιος θα βουτήξει το αρωματικό, κρουτσουνιστό χωριάτικο ψωμί που φτιάχνει ο σεφ.

Αν σας τρέχουν τα σάλια βλέποντας αυτό το πιάτο, ορθώς σας τρέχουν. Είναι ένα ζουμερό ρολό στήθος κοτόπουλου γεμισμένο με σπαράγγια και διάφορα βότανα, συνοδευμένο με απαλό πουρέ, σαλάτα και δίχρωμο ρύζι ατμού απλό και με σαφράν.

Τα φιλετάκια ψαρονέφρι είναι βρεγμένα με μια πεντανόστιμη σάλτσα από βινσάντο, γλυκό κρασί σαντορίνης δηλαδή, και συνοδεύονται με το γνωστό ρύζι στην ανάποδη εκδοχή και με έναν απερίγραπτο πουρέ κάστανο, που συνδύαζεται τέλεια με κύμινο.

Επειδή εγώ τα ψάρια και τα θαλασσινά τα συμπαθώ μόνο στη ζωντανή τους μορφή, δε δοκίμασα αυτή τη μακαρονάδα ολικής άλεσης με φρέσκο και καπνιστό σολομό, συνεπώς δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, αν και ο τυχερός που την έφαγε έγλυψε και τα δάχτυλά του.

Το προσωπικό στο "Κάπελα", το οποίο σύντομα θα αποκτήσει αδερφάκι το "Κάπελα PLUS", ήταν πολύ φιλικό και ευγενικό. Μάλιστα, στο τέλος μας προσέφεραν αυτό εδώ το λαχταριστό μπράουνι με παγωτό και σάλτσα σοκολάτας. Ζεστό, μαλακό, και άκρως σοκολατένιο.

Η "Μεγάλη Φτωχομάνα" έχει γεννήσει εκτός από τα καλύτερα παιδιά και μερικά από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια της χώρας μας. Δύο εικοσιτετράωρα όμως είναι πολύ λίγος χρόνος για να δεις και να γευτείς όλα αυτά τα διαμάντια της γαστρονομίας...Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με νέα ταξίδια, νέες εμπειρίες και φυσικά... νέα μπλογκοπόστ.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Noodles με τζίντζερ και κρέμα καρύδας

 
Τα κινέζικα πιάτα ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου. Τότε που στη Ρόδο δεν είχαμε ιδέα τι εστί κινέζος, τα ασιατικά εστιατόρια ανθούσαν στην Κύπρο. Φυσικά, κάθε επίσκεψή μου στο νησί περιλάμβανε και μία και δύο κινέζικες βραδιές ανάμεσα στις σούγλες, τα σεφταλιά και τα απίστευτα μιξ σουβλάκια. Η κινεζο..φαγία ήταν τόσο απαραίτητη που ακόμα και τώρα όταν πηγαίνω στη δεύτερη πατρίδα μου κάποιοι συγγενείς θέτουν από την πρώτη μέρα το ερώτημα «πότε θα πάμε κινέζικο».
Τώρα πια τα κινέζικα εστιατόρια έχουν καθιερωθεί και στη Ρόδο, αν και ομολογώ ότι τα Κυπριακά είναι ανώτερα ποιοτικά. Εξαίρεση, αν και όχι αμιγώς κινέζικο, αποτελεί το Chuongs nest, η φωλιά της Τσουνγκ δηλαδή, ασιατικό εστιατόριο που προσφέρει πεντανόστιμο σπιτικό φαγητό καλοφτιαγμένο, με πολύ ποιοτικά υλικά. Από το μενού της Τσουνγκ (που βαφτίστηκε Μελίνα στην Ελλάδα) ξεχωρίζω τα νούντλς με γάλα καρύδας, ένα πολύ αρωματικό πιάτο που στάθηκε αφορμή να αποπειραθώ να το ‘ξεπατικώσω’ χθες. Η απομίμισή μου είναι αξιόλογη, το φαγάκι μου βγήκε νόστιμο και αρωματικό, αν και της Τσουνγκ είναι καλύτερο. Διαλέξτε: είτε φτιάχνετε την πολύ καλή ‘μαϊμού’ που σας δίνω, ή πάτε να βρείτε τη Τσουνγκ στο τέρμα των Κρητικών αριστερά, προς τα φανάρια.

Noodles με κοτόπουλο τζίντζερ και κρέμα καρύδας
(για τρεις μερίδες)

½ πακέτο και κάτι noodles ρυζιού, τα λεπτά
2 φιλέτα κοτόπουλο ανοιγμένα
1 κουτί κρέμα καρύδας
2 καρότα
4 μανιτάρια
1 μεγάλη κόκκινη πιπεριά
3 εκατοστά φρέσκο τζίντζερ
1 μέτριο κρεμμύδι
4 σκελίδες σκόρδο
Σπορέλαιο
Αλάτι-πιπέρι


 Σοτάρετε σε λίγο σπορέλαιο το κρεμμύδι και το σκόρδο χοντροκομμένα. Προσθέστε τα καρότα κομμένα σε λεπτά μπαστουνάκια κ αφήστε τα να σοταριστούν για 1 λεπτό ανακατεύοντας. Έπειτα ρίξτε μέσα και την πιπεριά, επίσης κομμένη σε μπαστουνάκια. Κάπου κάπου κλείνετε και το καπάκι, ώστε να μη φεύγουν όλα τα υγρά. Προσθέστε τα μανιτάρια χοντροκομμένα και το τζίντζερ (το τζίντζερ το τρίβουμε στον τρίφτη, στις λεπτές λεπίδες). Αλατοπιπερώστε. Αν δείτε ότι το φαγητό ζητάει υγρό αρχίστε να ρίχνετε λίγη λίγη την κρέμα καρύδας από τα προηγούμενα στάδια, αλλιώς ρίξτε τη μισή 1-2 λεπτά αφού σωτάρετε τα μανιτάρια. Σκεπάστε με καπάκι και αφήστε το σε πολύ χαμηλή φωτιά να μαγειρευτεί, ελέγχοντάς το συχνά.

 
Σε ένα άλλο τηγανάκι σοτάρετε το κοτόπουλο, αφού το έχετε κόψει σε λεπτές λωρίδες. Αλατοπιπερώστε. Όταν δείτε πως έχει ασπρίσει απ’όλες τις μεριές ρίξτε μέσα λίγη από την κρέμα καρύδας και αφήστε το να μαγειρευτεί μέσα σε αυτή. Όταν το κοτόπουλο είναι έτοιμο ανακατέψτε το μαζί με τα λαχανικά. Αν χρειαστεί βελτιώστε τη γεύση με αλάτι, τζίντζερ, καρύδα. Σβήστε το και αφήστε το στην άκρη.
Βράστε σε μία κατσαρόλα μπόλικο νερό. Όταν το νερό κοχλάσει σβήστε το και ρίξτε μέσα τα νούντλς. Αφήστε τα να πιούν το νερό τους για 3-4 λεπτά (δείτε κ τις οδηγίες του πακέτου). Στραγγίξτε τα, ξεπλύντε τα με ζεστό νερό, σουρώστε τα και ανακατέψτε τα με τα λαχανικά και το κοτόπουλο.

Νόστιμο, ελαφρύ και εύκολο κινέζικο πιάτο!