Τέταρτη και τελευταία μέρα στη Βαρκελώνη. Πάντα με πιάνει μία μικρή μελαγχολία όταν αποχωρίζομαι έναν τόπο που με έκανε να τον αγαπήσω. Πόσο μάλλον με την πρωτεύουσα της Καταλονίας, που σε μαγεύει με τη φιλοξενία, την αισθητική της και την ενέργεια που εκπέμπει.
Η μέρα μας θα ήταν βασικά αφιερωμένη στο μουσείο του Picasso. Έργα του έχω δει σε πολλές πινακοθήκες στον κόσμο όπως στην Tate Modern του Λονδίνου, αλλά η επίσκεψη στο μουσείο του ήταν κάτι που ήθελα πολύ. Μπορεί να μου κόστισε κάτι παραπάνω από το κανονικό, αλλά χαλάλι. Θα καταλάβετε παρακάτω τί εννοώ...
Από το κέντρο περπατήσαμε μέχρι το μουσείο, είναι απόσταση που άνετα πάτε με το πεζό 2, δε χρειάζεστε μεταφορικό μέσο. Η βόλτα απολαυστική το πρωί, πέτυχα και αυτό το αλλαντοπωλείο ανοιχτό και μου βγήκε το μάτι πρωί πρωί με τόσα γκουρμέ καλούδια...
Το μουσείο είναι χωμένο κάπου στην παλιά πόλη, σε ένα από τα γραφικά δρομάκια που σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο...Η ουρά, βέβαια, που αντικρύσαμε ήτάν τόσο μεγάλη που μας επανέφερε στην πραγματικότητα...Μου θύμισε την ατέλειωτη ουρά στις κατακόμβες του Παρισίου, με τη διαφορά ότι εδώ, ευτυχώς, το πράγμα κινούνταν πιο γρήγορα. Αν και, επειδή εγώ με τις ουρές έχω ένα θέμα, άφησα τους άλλους στο 'πόδι μου' και πήγα μία μικρή βολτίτσα στα πέριξ, έκανα και μία αγορά κόκκινων παπουτσιών και επέστρεψα περιχαρής τη στιγμή που οι άλλοι έφταναν στο ταμείο...
Ενδιαφέρον το μουσείο, αν και τη μοντέρνα τέχνη δεν την κατέχω. Φεύγοντας και έχοντας μπροστά μας όλη την ημέρα για να κάνει ο καθένας ό,τι ήθελε, κάναμε μια στάση σε μία παστελλερία, ζαχαροπλαστείο δηλαδή, για να δοκιμάσουμε επιτέλους μία κρέμα καταλάνα. Η κρέμα πλούσια, μεστή και καραμελένια ήταν τοποθετημένη σε σοκολατένιο φορμάκι πεντανόστιμο-έξυπνη και οικολογική πατέντα...
Όπως διαπιστώνετε και μόνοι σας, τα γλυκά των Ισπανών δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας. Έχουν νομίζω μια πιο συντηρητική άποψη. Και ερωτώ, τί να μου κάνει εμένα στη λιγούρα μία μαρέγκα ή ένα μπισκοτάκι;;; Και αναρωτιέμαι, πώς γίνεται σε ένα ζαχαροπλαστείο κατά βάση να που λάνε και σάντουιτς;;;;;;
Αφού η κρέμα καταλάνα μοιράστηκε στα τρία, τα τρία γουρουνάκια, ε, σόρρυ, ξαδερφάκια ήθελα να πω, πήραν τα δρομάκια της παλιάς πόλης για να βρουν ένα συγκεκριμένο κατάστημα που έψαχναν. Το κατάστημα εβρέθη, η κατάθεση πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό τρίτου και συνεχίσανε την περιήγηση για να εντοπίσουν ένα άλλο κατάστημα που πουλάει μόνο εσπαντρίγιες. Όλων των ειδών: αντρικές, γυναικείες, παιδικές, πρόχειρες ή στυλάτες, φτηνές ή ακριβές κ.ά.
Εδώ κάπου εντοπίσαμε αυτό το ενδιαφέρον καφέ όπου παραλίγο να καθίσουμε, αλλά τελικά και δυστυχώς το παρακάμψαμε με την προοπτική να πιούμε καφεδάκι στη Μπαρσελονέτα, στην παραλια δηλαδή. Και λέω δυστυχώς, βεβαίως βεβαίως, γιατί αν είχαμε καθήσει ίσως και να μην είχα κάνει τη 'φιλανθρωπία' στο κλεφτρόνι που με επιστημονικά άρτιο τρόπο, αθόρυβα και αποτελεσματικά ξετρύπωσε το πορτοφόλι μου από τη τσάντα του σπορτ μπίλι, η οποία μάλιστα διπλοκλειδώνει! Μην ανησυχείτε, η ζημιά μου περιορίστηκε σε ένα πορτοκαλί χαρτονόμισμα. Σε τίποτα άλλο. Ούτε ταυτότητα, ούτε πιστωτική ούτε τίποτα. Και αυτό χάρη στην προνοητικότητά μου να φοράω εσωτερικό τσαντάκι στα ταξίδια μου. Και δε θα μπορούσα να μη φοράω εσωτερικό τσαντάκι στη Βαρκελώνη που είναι φημισμένη για το επίπεδο των κλεφτρονιών της. Απλό παράδειγμα αυτό της κολλητής μου, η οποία ανήμερα Πρωτοχρονιάς πριν πολλά χρόνια βρέθηκε με τις βαλίτσες της εξαφανισμένες από το ενοικιασμένο αυτοκίνητο, χωρίς ρούχα να αλλάξει, χωρίς υγρό φακών...Το μόνο που της άφησαν πίσω ήταν η τσάντα με τα απαραίτητα του παιδιού. Συγκινητικό. Ήταν φιλεύσπλαχνοι κλέφτες...
Πάντως εγώ ακόμα και τώρα που το ξανασκέφτομαι απορώ σε ποιο σημείο έβαλε τη χερούκλα του μέσα στη τσάντα μου όποιος την έβαλε και πώς έλυσε το διπλό κλέισιμό της...Απλά, ξαφνικά ένιωσα το σακίδιό μου ελαφρύτερο απ' ότι συνήθως...
Απτόητη, ωστόσο, συνέχισα τη βόλτα, βρήκαμε το κατάστημα με τις εσπαντρίγιες και κατηφορίσαμε προς παραλία μεριά.
Στη Μπαρσελονέτα έχει πολλά εστιατόρια ψαροφαγίας για να καθήσετε. Εμείς δεν το κάναμε, αν και δε φαίνονταν και πολύ τουριστικά.
Η αμμώδης παραλία δεν είναι εντελώς οργανωμένη, ενώ το αεράκι είναι αρκετά δυνατό. Για μένα που έχω συνηθίσει στις βαθιές θάλασσες με το βοτσαλάκι η Μπαρσελονέτα δε μου γέμισε το μάτι. Φαντάζομαι όμως ότι για έναν Αθηναίο θα είναι κανονικός παράδεισος.
Από την παραλία, όπου τελικά δεν καθήσαμε για καφέ, πήραμε το λεωφορείο για επιστροφή στο κέντρο και από εκεί με το μετρό και το φουνικουλάρ (το τελεφερίκ δηλαδή) ανεβήκαμε στο Μοντζουικ. Εγώ δε συνέχισα μέχρι πάνω τη βόλτα, ήμασταν ήδη αρκετά ψηλά για να θαυμάσω τη θέα και το πράσινο.
Κατεβήκαμε από το λόφο με τα πόδια και στα αριστερά μας συναντήσαμε το παλάτι του Montjuic, που πλέον είναι μουσείο. Μου ήρθε λιποθυμία βλέποντας τα εκατοντάδες σκαλοπάτια που θα έπρεπε να ανεβούμε, αλλά συνήλθα όταν κοίταξα καλύτερα και παρατήρησα τις κυλιόμενες σκάλες, τόσο καλά σχεδιασμένες και εναρμονισμένες στο περιβάλλον...
Το Μόντζουικ φημίζεται για τα εντυπωσιακά συντριβάνια που λειτουργούν μόνο βράδυ. Δεν καταφέραμε να πάμε, αλλά όλοι λένε πως αξίζει τον κόπο...
Το τελευταίο μας δείπνο στη Βαρκελώνη προτιμήσαμε να μην είναι και τόσο ισπανικό, γιατί από μέρες μάς είχε γυαλίσει ένα κινέζικο εστιατόριο, όπου ο κόσμος έκανε ουρές για να βρει τραπέζι. Μού διαφεύγει το όνομα, παρακαλώ όποιον από τους 6 το θυμάται να το αναφέρει :-)
Η ατμόσφαιρα του εστιατορίου ήταν πολύ ζεστή, μοντέρνος χώρος που καμία σχέση δεν έχει με τα κιτς κόκκινα κινέζικα που ξέρουμε εμείς οι Ροδίτες.
Η κουζίνα στο ισόγειο είναι ανοιχτή και οι θαμώνες μπορούν να παρακολουθήσουν πώς στήνονται τα πιάτα από το μηδέν.
Πήραμε διάφορα πιάτα, ήταν όλα αξιοπρεπή, αν και θα περιμέναμε το κάτι ακόμα καλύτερο. Προσωπικά μού άρεσε η κρύα ντοματόσουπα με σορμπέ λεμόνι, η οποία ήθρε σε μια πορσελάνίνη κανάτα και σερβιρίστηκε μπροστά μου στο πιάτο. Πολύ νόστιμη ήταν και η πάπια, καλομαγειρεμένη και μαλακή. Εντυπωσιακά στην όψη και στην ιδέα, αλλά όχι τόσο στον ουρανίσκο ήταν τα τηγανιτά νούντλς που έπρεπε να σπάσουμε μόνοι μας μέσα στο πιάτο και είτε να τα μουσκέψουμε στα ζουμιά του φαγητού, είτε να τα μασουλήσουμε κριτς κρατς σαν τσιπς.
Κορυφαίο, ωστόσο, πιάτο ήταν το ρυζάκι με τα μανιτάρια. Πολύ ζουμερό και μυρωδάτο!
Μετά από ένα τέτοιο δείπνο το πρόγραμμά περιορίστηκε στο πακετάρισμα των αποσκευών για να επιστρέψουμε στη Ρόδο. Όχι όμως έτσι απλά...Γιατί, όταν ταξιδεύεις με φτηνές αεροπορικές εταιρείες έχεις την ευκαιρία να κάνεις στάσεις σε άλλες πόλης της ευρώπης για μερικές ώρες. Τί λέτε για ένα ιταλικό εσπρέσσο στο Μπέργκαμο;;; Για ένα κομμάτι πίτσα με προσούτο;;; Για ένα πανίνι;;; Δε σας έπεισα;;; Τότε, τί λέτε για ένα υπέροχο ιταλικό παγωτό από το GROM? Τί είναι αυτό; Η καλύτερη αλυσίδα φρέσκων παγωτών. Αν ποτέ έχετε την τύχη να συναντήσετε ένα Γκρομ μπείτε μέσα και ζητήστε απαραιτήτως μία μπάλα πράσινο φιστίκι. Ένα θα σας πω: εγώ το φιστίκι δεν το τρώω σε μορφή παγωτού. Όμως στο Grom είναι θεϊκό, απλά.
Α, να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι κάθε μήνα έχουν μία έξτρα διαφορετική γεύση. Τον Ιούλιο είχαν παγωτό σοκολάτα Gianduja. Μιλάμε για την απόλυτη κόλαση. Αχ, αδερφή, πότε με το καλό θα ετοιμάσουμε βαλίτσες για Μιλάνο ή Μπέργκαμο; Ή τελοσπάντων κάπου που να έχει Grom???
 |
| Στο κέντρο του Μπέργκαμο |
 |
| Η εκκλησία της πόλης |
